Kilka dni temu ukazała się pierwsza powieść Hanny Dikty, mieszkanki Piekar Śl. Jestem po lekturze książki i chcę się podzielić swoimi wrażeniami. Nieczęsto zdarza mi się taki stan, kiedy powieść pochłania mnie bez reszty, tak że nie jestem w stanie oderwać się od lektury, dopóki nie dowiem się jak się skończy fabuła. I z przyjemnością stwierdzam, że We troje pochłonęłam na raz. To jest autentyczna eksplozja emocji. Bohaterki – Agata i Joanna – to siostry, które po latach milczenia zbliża śmiertelna choroba jednej z nich. To moment, który wyzwala w nich nie tylko wspomnienia z rodzinnego domu, ale prowokuje pytania o tożsamość i przyszłość. Wartka akcja powieści rozpięta jest między Piekarami Śl. a Białogórą. Bardzo dokładnie rozrysowana została topografia naszego miasta, uchwycone zostały elementy społeczne i kulturowe. Jednak to, co najważniejsze w tej powieści to – mam wrażenie – wcale nie romans, jaki zaczyna się rozwijać w opisywanej rodzinie, ale dramaty, jakie są udziałem kobiet. Bohaterki zmagają się z trudnościami przychodzącymi z zewnątrz, ale także przeżywają ogromne dylematy etyczne, z którymi muszą sobie radzić w samotności. Autorka przenika w głąb kobiecej duszy. Dotyka problemów: macierzyństwa, adopcji, utraty dziecka, żałoby po bliskich, walki z chorobą, niespełnionej miłości, rezygnacji z marzeń, poświęcenia się mężczyźnie, relacji z matką, poszukiwania własnej tożsamości – te zaś na różnych etapach życia dotyczą znakomitej większości z nas. We troje przypomina, że to kobieta jest fundamentem domu, rodziny, a w konsekwencji społeczeństwa. Dla mnie bardzo czytelne jest jej przesłanie: kobieta powinna dbać przede wszystkim o siebie (swoje zdrowie, samopoczucie, satysfakcję z pracy, relacje z bliskimi), bo kiedy ona jest w zgodzie ze sobą, żaden dramat jej nie zniszczy. Z niekłamaną zazdrością gratuluję Autorce świetnego debiutu prozatorskiego. I cieszę się, że mam okazję przygotowywać do druku tom Jej opowiadań pt. Kobieta o świcie.